اگر بخواهیم یک مایه را به مثابه عنصری تکرار شونده در آثار ملاقلیپور جستوجو کنیم میتوانیم به روایتهای پر از تنش و خشونت در فیلمهایش اشاره کنیم؛ نوعی التهاب که تقریباً در همه آثار این فیلمساز به چشم میخورد. بعد از «نینوا» و «بلمی به سوی ساحل» که حکم سیاهمشق را برای ملاقلیپور داشتند، او با «پرواز در شب» فصل تازهای را در سینمای دفاع مقدس گشود. در واقع ملاقلیپور را میتوان اولین فیلمساز شاخص سینمای جنگ دانست که پیش از ظهور فیلمسازانی چون حاتمیکیا، درویش و شورجه طلیعهبخش نسل تازهای از سینماگران جنگ شد. نسلی که جنگ را از نزدیک تجربه کرده بود و همین تجربیات دست اول را روی پرده متبلور میکرد. با به پایان رسیدن جنگ، ملاقلیپور در «...مجنون» و «خسوف» به نقد مناسبات اجتماعی پرداخت. خشونت حاکم بر این دو فیلم اجتماعینگر، از سویی سلیقه سینمایی ملاقلیپور را هم عیان میکرد. شیفتگی او به فیلمسازانی چون پکینپا، امیر نادری و مسعود کیمیایی را میشد در این فیلمها ردیابی کرد.
جالب اینکه ملاقلیپور در رویکرد از سینمای جنگ به سینمای اجتماعی، بر خلاف حاتمیکیا سراغ شخصیتهایی رفت که هیچ نسبتی با آدمهای جنگ برقرار نمیکردند. هر چند که در آثار اجتماعی بعدیاش کوشید تا حضور این آدمها را در درون جامعه به بررسی بنشیند.با «سفر به چذابه» و «نجاتیافتگان» ملاقلیپور رویکردی دوباره به سینمای جنگ داشت. هر دو فیلم از آثار مهم دفاع مقدس هستند و ویژگی بارزشان همان تنش و بیقراری است که گویی از درون خالقشان به متن فیلمها راه مییافتند.ملاقلیپور در این فیلمها و همچنین «هیوا» و «مزرعه پدری» نشان داد که بهتر از هر فیلمساز دیگر ایرانی میتواند سکانسهای پرتنش جنگی را کارگردانی کند.در این سالها ملاقلیپور همواره در دو گونه جنگی و اجتماعی فیلم ساخته است. در میان آثار اجتماعی ملاقلیپور «نسل سوخته» روایتی گرم و موثر از چند مقطع تاریخی، اجتماعی به دست میدهد و حالا در «میم مثل مادر»، ملاقلیپور کوشیده تا در دل قصهای ملودرام به بیان بخش نادیده گرفتهای از جنگ بپردازد.
در این رویکرد به ژانر ملودرام هم البته آن تنش و عصبیتی که ذکرش رفت، همچنان حضوری پررنگ دارد.
گروه ادب و هنر: در میان سینماگرانی که از دل دفاع مقدس به سینما آمدهاند، ملاقلیپور چند ویژگی منحصر به فرد دارد؛ ویژگیهایی که او را از دیگر سینماگران شاخص این عرصه متمایز میکند.
کد خبر 6816